Porque la vida es buena

Hoera! Ik ben gewend! Na 3 weken een onbestemd gevoel te hebben gehad, boos te zijn geweest op mezelf omdat ik geen Spaans kan, boos te zijn op Spanjaarden omdat ze geen Engels kunnen, wanhopig op zoek te zijn geweest naar kip tandoori in elke supermarkt die ik zag en vooral erg weinig genoten te hebben, ben ik gewend!

¡Hurra! Ik heb het voor elkaar gekregen om een lastig probleem met mijn Spaanse simkaart op te lossen samen met de spaantalige dame achter de vodafonekassa! ¡Hurra! ik snap enkele kleine democratische verschilletjes tussen ons rechtssysteem en dat van Spanje, door opdrachten te maken met Spaanse klasgenoten. ¡Hurra! Mijn huisgenoot roept als ik thuiskom van de uni (of tha club): ¡Hola tía! (dat betekent een soort ‘yo sis’ in Español). De eerste paar weken heb ik me eigenlijk best wel een beetje unhappy gevoeld, ook al had ik genoeg mensen om me heen, een prachtige stad tot mijn beschikking en véél leuke dingen te doen. Tot mijn grote opluchting kreeg ik in mijn les Cross-cultural management een beetje uitleg over de Cultuurshock.

Voorheen stelde ik me bij het woord cultuurshock vrij snel een brits schoolmeisje tussen een stam aboriginals voor. En dat ze dan een week niet meer praat omdat ze zo in shock is. Nou! Zoals vaker voorkomt, is de werkelijkheid iets minder heftig dan mijn fantasie. Een cultuurshock is precies dat onbestemde gevoel waar ik het over had. De symptomen zijn: heimwee (jup), extreme moeheid (ik hield krampachtig vast aan een siësta van minstens 2 uur elke middag), ziek worden (ik heb 3 wc-rollen verslonden omdat ik zo verkouden was), verveling (al mijn zweedse puzzeltjes zijn op. Ik had een nieuw boekje.), irritatie ten opzichte van de nationale bewoners (muy irritantos!! Lees vooral nog een keer mijn vorige blog). Toen viel alles op zijn plek. Ik was gewoon hartstikke cultuurgeshockeerd! En zoals vaak was the psyche the cure… Meteen na mezelf ermee gediagnostiseerd te hebben, had ik vrede met mijn onbestemde gevoel waardoor het, pampampampamm…. Verdween!

En nu zit ik hier. In mijn eentje in een schattig Spaans koffietentje een veel te zoete koffie te nuttigen en mijn blogje te schrijven. Ik ga straks Spaanse bodypump doen en vanavond eet ik waarschijnlijk tapas en niet veel eerder dan 21:30. Als ik naar buiten kijk zie ik zon en palmbomen. Ik ben in Valencia and life’s good. Very good. ¡Hurra!