Perdóneme!?

Omgangsnormen verschillen. Ik moet zeggen dat ik het deze zomer in Málaga al een beetje merkte, maar nu ik echt (beginnend) aan het participeren ben in de Spaanse samenleving, valt het me op hoe ontzettend asociaal en onvriendelijk de meeste Spanjaarden zijn. Al meerdere keren ben ik op grove wijze aangereden door een oude abuela met een boodschappenwagentje die heeft besloten dat de Mercadona (de Appie) háár playground is. Gisteren ging ik (in brakke hoedanigheid) mijn niet opgehaalde jas ophalen in de club waar ik de nacht daarvoor was uitgeweest. Mijn niet zo ontwikkelde en kleine beetje Spaanse kennis kon nog net ontcijferen dat de man in de garderobe vond dat ik er gisteren beter uitzag. ¡Ayer guapa, ahora no guapa! Ergens heeft ‘ie vast wel een punt, maar…Joehoe, LULLIG! Tot slot kwam ik net aan in de les Geopolitics and Globalization. Blijkbaar moest je één of ander wachtwoord bij je hebben en dat had ik niet. Toen ik dit aan de docente meedeelde, kreeg ik iets terug in het Spaans –wat sowieso al dubieus was want deze les zou in het Engels worden gegeven – wat denk ik het beste omschreven kan worden als ‘donder dan maar op’. How charming!

Hoewel ik hard heb geroepen dat ik slecht ben in me aanpassen en ik inderdaad nog steeds als enige persoon in València om 19:00 aan mijn avondeten zit (anderen dineren pas rond 10 uur ’s avonds: ik snap niet hoe zij hun eten nog verteren), weet ik wel zeker dat Spanjaarden hier nog kwadratisch veel slechter in zijn. Een docent van een Spaans (algemeen Spaans, dus Castellano) vak vol met Erasmusstudetnen die in plaats van de woorden in het Spaans uit te spreken, ze in het Catalaans binnensmonds mompelt doet niet zijn best zich aan te passen. Een serveerster die, als je vraagt wat morcilla is, ongeïnteresseerd alleen “carne” roept, ook niet. Oh oke top, vlees, nee, priem, dan weet ik dat, gracias hè!

Dit in ogenschouw nemend, ben ik echt trots dat ik beschaafd ben. De paprika die de vrouw voor me bij de kassa laat vallen, raap ik op. En als ze mij bedankt zeg ik “de nada”. Als ik tegen iemand aan loop zeg ik “perdon”. Ik bestel netjes in het Spaans en groet de buschauffeur vriendelijk. Ik ken niemand in Nederland die dat niet vanzelfsprekend vindt, en helaas nog niemand in Spanje die dat wél vanzelfsprekend vindt.