¿Un vestido para Eva?

Toen ik mijn koffer inpakte, wist ik al dat ik een groot deel van de kleren die ik zorgvuldig in rolletjes in mijn koffer aan het planten was, niet zou gaan dragen. Al tijden terug had ik besloten mijn tijd als Erasmusstudent in Valencia niet enkel te benutten op het gebied van ECTS en exponentiële groei van de vriendenkring. Vastberaden ben ik om mijn kledingstijl te veranderen en, als het effe kan, een hipper, zelfbewuster en gewaagder persoon te worden.
Toen we bijna in ons kleine Ryanairtoestelletje stapten, hadden Marjolein en ik het over onze verwachtingen van dit avontuur. Mijn vlucht en eerste-weekassimilatie-genoot en ik kwamen er al snel achter dat we beiden onszelf meer jurkjes, chiquere outfits, en in het geheel vrouwelijkere looks willen aanmeten. Blijkbaar vonden wij beiden de bestemming Valencia hier uiterst geschikt voor.
Zet mij aan het denken (HA, aan spelregel nummer 3 is voldaan). Uno: Waarom willen we wel in Spanje een mini stijl make-over ondergaan en back home in the Netherlands niet? Dos: Als we graag meer jurkjes en pumps willen dragen, waarom zijn we hier dan niet gewoon al mee begonnen? Uit de analyse van het gesprek dat Marjo en ik hadden komt een combinatie-antwoord. The thing is: eigenlijk hadden we allebei gewoon allang in Nederland naar de Mango moeten rennen in de sale om een berg jurkjes op de kop te tikken, meteen toen de drang ontstond om wat vrouwelijker te zijn. Wij hebben echter de stad Utrecht gekoppeld aan versleten Vans en een dispuutstrui, (“Je gaat geen killerpumps aantrekken naar de dixo. Ze zien me aankomen.”) Daarbij komt dat mensen nou eenmaal graag in bepaalde periodes denken: het is niet voor niets dat wij 1 Januari met zijn allen stoppen met roken.
De outfits zijn overigens slechts één ding: Marjo en mijn huisgenootje hebben beiden bedacht om hier meer te gaan sporten, en ik durf nu pas echt aan een blog te beginnen, terwijl ik het altijd al wil. Ik heb nu eindelijk pas de tegenwoordigheid van geest (en discipline) om in het boekje dat naast mijn bed ligt mijn dromen op te schrijven, terwijl in Utrecht altijd een onaangeroerd schriftje naast mijn bed heeft gelegen.
Ik vind het eigenlijk maar stom dat ik zo denk. Verbeteringen aan mezelf moet ik maken op het moment dat ik besef dat er verbeterpunten zijn. Anders ben je gewoon aan het wachten op vooruitgang.